Bir birlerini deliler gibi seven iki genç bir gün telefonla konuşuyorlar ve hiç umulmadik bir anda!
Kız şöyle diyordu.
“ Bu kadar mıydı sevgin?”
Delikanlı;
“Ya sen ne sanmıştın?” dedi. Kız yıkılmıştı işte o an hiçbir şey diyemedi. Ağlıyordu telefonda sessizce. Bir ara deli kanlı kızın hıçkırıklarını duydu. “ Ne o ağlıyor musun yoksa” Merak etme en kısa zaman da bulursun bir başkasını. Ben bıraktım diye mi ağlıyorsun yoksa ? Boş ver canım değer mi? Genç kız hıçkırıkları arasında bardağı taşıran bu son söze dayanamadı ve şöyle dedi: “Anlamadın mı serseri sen veya ben ne fark eder ayrıldığımıza ağlıyorum. Delikanlı sustu söyleyecek bir laf bulamadı. Oysa oda çok seviyordu bunları söylerken ve hep sevecekti. Telefonu kapatırken delikanlı soğuk bir “ELVEDA” dedi. Genç kız gururunu ayaklar altına alarak son bir defa “SENİ SEVİYORUM” demişti. Telefon kapanmıştı delikanlı düşündü: Neden neden yapmıştı? Oysa oda seviyordu. Tekrar arayıp özür dilemek istiyordu ama içinde bir korku vardı. “Acaba beni affeder mi?” diye düşündü kendi kendine.
Genç kız ise onunla geçirdiği günleri hatırladı:
İlk kez merdivenli sokakta göz göze gelmişlerdi. İlk kez deniz kenarında tutmuştu elini, yağmurlu günlerde iliklerine kadar ıslanmış, bazen duygulanıp ağladıkları, bazen de kahkahalarıyla doldurdukları ormanları hatırlıyordu.
Delikanlı anlamıştı hatasını. Özür dilemek için tekrar aradı. Ama geç kalmıştı. Telefon cevap vermiyordu. Delikanlı kızın evine gitti, kalabalık vardı çok sarsılmıştı. Acı bir ağlayış ve ağıt duydu. Biraz sonra içeriden ağzının kenarında kan bulunan soğuk bir ceset çıktı...
Delikanlı yıkıldı ve gözyaşlarını tutamadı. Ambulansa koyup **yasak****yasak****yasak**ürmüşlerdi genç kızın cesedini. Delikanlı feryatlar içinde bağırıyordu. Geri verin onu bana geri verin.
Son yolculuğuna uğurlanıyordu genç kız. Tüm arkadaşları, sevdikleri ve delikanlıda oradaydı. Hoca tabutun başında duasını ediyordu genç kızın...
Delikanlı bir ara tabuta eğilip “BEN ONU ÇOK SEVMİŞTİM” diyordu. Dediye bile duymuyordu genç kız.
Dua bitmişti genç son kez tabuta egilip “BEN ONU ÇOK SEVMIŞTIM” demişti. Genç kizin soguk cesedini mezara koyup üzerini kapatmişlardi toprakla. Delikanli bunu hazmedememiş ve bagirarak, “BEN ONU ÇOK SEVMIŞTIM” ama bunu bir kere olsun kendisine söyleyememiştim diye bagirdi. Delikanli bu olaylardan sonra kimseyle konuşmuyor, perdesini aralayip dişari bile bakmiyordu. Tozlu kitaplarini kariştirirken ucu yanmiş bir mektup kagidi ilişti gözüne... Şöyle diyordu mektupta “Bu işte insafsiz olacaksin birazcikta kibirli ne kahir ne keder, ne zulüm seni ancak ölüm teslim alabilmeli” diye yaziyordu. Genç kiz en köşeye şu sözü yazmişti büyük harflerle “SEV ÖYLE SEVKI KALMASIN SENDE GURUR GURURUN OLDUGU YERDE AŞK SON BULUR!” Delikanli bu mektubun kendisine verildigi günü hatirlamişti genç kizin ve beraber yakmişlardi kagidin ucunu . Şöyle devam ediyordu “Beni senden ancak ölüm alabilir. Eger bir gün ayrilirsak ben buna dayanamam inan bana kendimi öldürürüm. O zaman mezar taşima şöyle yazilsin” AYRILIK IKIZ KARDEŞIDIR ÖLÜMÜN” Delikanli genç kizin bu son istegini yerine getirdi ve mezar taşina
“AYRILIK İKİZ KARDEŞİDİR ÖLÜMÜN” diye